O kadar uzun zamandır yazmadım ki. Defalarca panele girip çıktım oysa. Otobüste başımı cama yaslamış müzik dinlerken binlerce cümle dönüp durdu kafamda, uyumadan önce onlarca konu buldum yazacak. Ne çok eksik, ne çok fazla, yorumlayıp kurdum. Ama ne zaman geçsem bilgisayarın başına bir kelime bile yazamadım. Giriş cümlesi benim için en önemlisi. Doğru bir başlangıçtan sonra akıp gidiyor o yazı çünkü, biliyorum kendimi. Dışarıda kelimeleri ruhumdan süzerken akıp giden o cümlelerden, bilgisayar başına geçtiğim zaman küçük bir parça bile kalmadı. Neredeyse gerçekten yazamayacağımı düşündüm.
Sebeplerim var aslında, anlatmak istediğim bir çok şey var. Bir arkadaşla oturup konuştuğunda yarattığın o samimiyeti hep buraya taşımaya çalıştım. Hep aynı dürüstlükle, belki sadece biraz daha süsleyerek anlattım her şeyi. Şimdi anlatamıyorum, çünkü bazı şeyler sana kalmalıymış, galiba büyüdükçe özelleştiriyorsun hayatı. Yeni fark ediyorum.
Son yazımdan bu yana bir çok şey değişti. Hayatımda ilk kez bu panelin başına geçip bazı yazılarımı geri çektim, sanki yazdıktan ve herkes okuduktan sonra onları kendime saklayabilirmişim gibi, hiç yayınlamamışım gibi davranmak istedim.
Bazı dönemler var hayatımızda, bazen bazı evreler daha kolay. Daha az hasarla atlatıyoruz galiba, ya da aynı durumları daha güçlü karşılıyoruz. Bazen,daha yorgunuz, ufacık bir şeye tüm enerjimizi gömüyoruz. Şimdi diyeceksiniz ki bu kız ne yaşıyor da bu kadar karamsar bir yazı çıktı ortaya. Aslında hiçbir şey. Her şey o kadar aynı ki, sadece kendimi, düşüncelerimi seyrettiğim bir dönemdeyim. Değiştiğimi hissediyorum, kendinize yabancılaştığınız bir dönemden geçtiniz mi hiç? Ya da ben geçen sene asla böyle düşünmezdim, bu tepkiyi vermezdim dediğiniz çeşitli durumlara girdiğiniz zamanlarınız oldu mu? Büyümekmiş bunun adı, kime anlatsam aynı tepkiyi alıyorum. Ben olsam diye başlayan cümlelerim artık başka sonuçlara gidiyor. Ben asla yapmam dediklerim mantıklı, vazgeçmem dediğim her şeyi kolayca geride bıraktığım bir zamandayım. Bu blogun okuyucu kitlesi oldukça karma. Şimdi 17 yaşında ‘Aşamalı Ayrılık Acısı Atlatma Programı’ yazısı için beni takip etmeye başlamış genç kitle diyecek ki, ‘Bu kız ne diyor böyle?’
Şimdi düşünün, şu an içinizde bir yerde kendiliğinden hallolmasını istediğiniz ilk problemi getirin gözünüzün önüne. İki yıl önce vereceğiniz tepkiyi düşünün mesela,aynı olur muydu şu anla? Ya da bundan iki ay sonra aynı olaya, aynı bakış açısıyla yaklaşıp, aynı çözüm önerisiyle yanaşır mıydınız acaba? Sadece zaman değil ki değişen. Koşullar değişiyor, duygular bambaşka bir hal alıyor ve siz o kısacık zamanda yaşadıklarınızla şekilleniyorsunuz. Hatalarınız, doğrularınız, iyi sayıp, kötü bildiğiniz her şey zamanla size ve çevrenize göre şekilleniyor. İşte biz bu zaman içerisindeki değişimin içinde usulca büyüyoruz. Bazen daha net fark ediyoruz, şu an benim anlam vermeye çalıştığım gibi kimliğimiz konusunda endişe ediyoruz. Ne değiştiriyor beni, şimdi niye bambaşka bir halde, tanımadığım bir insan gibiyim diye düşünürken arafta kalıyoruz. Şu an olduğumuz insanı tanımaya çalıştığımız, değişen her şeyi sorguladığımız bir dönemin tam ortasında kendimizi buluyoruz.
Galiba bu yüzden ‘asla’ dememek lazım. O ana ait hiçbir asla bugüne yetecek kadar kuvvetli değil çünkü. Değişen sensin, o ‘asla’ dediklerin eski sana ait ve sonradan olacağın insana bir ‘asla’ daha bırakmamak lazım. Bir ay sonra bu yazıyı okuduğumda ‘Bunu niye yayınladım ki ben’ diyebilirim. Belki iki ay sonra diğer yazılarım gibi yayından kaldırıp yazdığıma pişman olabilirim. Ama bugün, burada durmasını istiyorum, çünkü şu an hissettiklerimi kelimelerle bütünleştirip, içimden geldiği gibi aktarıyorum. Eski bir günlüğü açıp okuduğunuzda yazdıklarınızdan utanıp kahkalarla gülebiliyorsunuz ya, benimkinin farkı sadece paylaştığım anda yüzlerce kişinin okuyor olması.
Güneşiyle, yağmuruyla.
Gök gürültüsü ve kasvetli havasıyla.
Her şeyi bir arada yaşadığım bir hayat paylaştım burada.
Bu yüzden en başından beri en doğru cümleye sığınmışım.
Zira burası benim gökyüzüm, maalesef zaman zaman gökkuşağı kadar karanlık bulutlara da kördüğümüm.
