Gülümseten anılar, kutularda saklanan hatıralar, mantık sürekli reddetse bile kalpte izi kalmış duygular.. Ne kadar silersek silelim hayatımızdan, mazide kalan her aşk bünyesinde kendi tılsımını taşır. İnsan unutulur, hatırası dahi yok olur ama o aşka tılsım olanın etkisi ömürlük seninle olur. Hep hatırlar, nerede görsen o duyguyu tanır, tanıdık bir sempatiyle önce acıtır, sonra yerini bildik bir gülümsemeye bırakır. Yitirilenin gücü ne kadar yüksekse tılsıma o kadar derin hisler yansır.
Ben anılara, hatıralara o kadar kıyamayan bir insanım ki, en ufak şeyi kenarda tutar, bir fotoğrafı silerken bile elli kere düşünürüm . İyi ya da kötü, anısı varsa, değerini gözden çıkaramam. Sahibini gözden çıkarıp, anısına kıyamadığım o kadar çok şey saklı tuttum ki hayatımda, yerine yenisini koyamayacağım kadar çok ağırlığım var. Hal böyle olunca, benim ilişkilerimin tılsımları neydi acaba diye bir sorgulama telaşına giriştim. Bu kadar düşününce, kendime verdiğim cevapları da sevince kalemi elime alıp yazmaya başlayayım dedim.
İlk aşkımın tılsımı..
Ördek.. Ay evet ördek ya, bir aşkın tılsımı nasıl ördek olabilir aklım almıyor ama öyle. Hatta benim bir ördek çizimi ile yan yana fotoğrafım bile var. Temsili bir resim. Bu satırları kahkahalarla yazdığımı tahmin ediyorsunuzdur herhalde. Ya bazen böyle hatırlamaya çalışıyorum, yüzü bile gelmiyor gözümün önüne. Ama sorsan ilk aşk işte, ilk heyecan. Herhalde çok masum bir ilişki olduğundan, hani şöyle duvarları indirecek kavga sahneleri olsaydı hatıralarımda, muhtemelen hatırlardım. Lisede yaşadığın aşkın tılsımından ne olur, ördek işte. Bu yüzden yüzünü bile hatırlayamıyor olabilirim, hayatımda bir ördekle ne sıklıkla denk gelebilirim ki. Unutmuşum işte. Ama o ördek çizimiyle olan fotoğrafımı ne zaman görsem önce gülümser sonra dayanamayıp kahkaha atarım. Bir anlık ilk aşkıma dair her şeyi hatırlarım. Bir matematik dersinde arka sırada saçımla oynayışı, Kordon’da üzerimde beyaz örme ceket ve şapka kombiniyle başımı omzuna yaslayışım, asla yetmeyen teneffüs arası konuşmaları ve ayrılığı göze alamayıp adımları ilk geri sarışım, koşup sarılışım. Nasıl bir adam olduğunu bile bilmiyorum şimdi. İyi, kötü, mutlu, zengin.. Ne iş yaptığından bile bir haberim. Ama ne zaman bir ördek çizimine denk gelsem, altımda gri etek, üzerimde mor formayla Torbalı Anadolu Lisesi’ndeyim.
Bari bu sefer romantik olsa..
Aşk diyebileceğim bu ilişki mi tartışılır ama tılsımı Çınar Ağacı.. Ay en azından bunun kökünde biraz romantizm var ördek gibi değil yani. Bu yazıyı okuyunca bir kahkaha atacağına eminim, üzerinden onca zaman geçti şimdi arkadaşız diye romantizm yok ne yazık ki. O zamanlar biz ergenliğin en dip köşesinde aşktan söz ederken bir hediye almıştı bana. Çınar ağacı şeklinde bir kolye. Anlamı sonsuzluk ve güç olduğundan ilişki süresince bayılarak taktım o kolyeyi. Bir de o çocuğuna hep Çınar ismini koymak isterdi o yüzden öyle bir kolye geldi, hala değişen bir şey yok gerçi bu kararında. Bu romantik hediyenin benimle bir alakası yok yani. Tabi o zaman, o her dakikası yan yana, boğucu ilişkinin içinde, kolyenin anlamını bana açıkladığında hiç çıkarmamaya söz vermiştim. Ya şimdi böyle embesilce gelen her basit şey, zamanında yaşandığında çok güzeldi. Çocuktuk, o duyguların anlamı, hayatımıza kattıkları başkaydı. Şimdi dönüp bakınca gülümsüyoruz sadece. Büyüdükçe gücü yeterli olmayan her tılsım gibi bu da sönüp gitti tabi, belli ki yerine yeni tılsımlar koydukça eskisi büyüsünü yitiriyor. Ama anı işte. O yüzden bu aşkın tılsımı bana göre hep çınar ağacıydı. Ona dönüp sorsanız Allah bilir limuzin der. Aradan seneler geçti, biz iki arkadaş olduk adam hala ‘Sana Sevgililer Günü’nde limuzin tuttum ben be, bunun daha üstü yok’ diyor. Neyse, geriye bir limuzin bir çınar ağacı kalsa da o kolye ucunu hayatıma giren her şey gibi hatıra kutusunun bir köşesinde hala saklıyorum. Yitip giden her aşkın tılsımı gibi sahibinden bağımsız, o aşkta hissettiğim her şey adına. Çocuksu duyguları aşk sanışıma, şimdi gülerek hatırlıyor olsam da o zaman sonsuz aşka olan inancıma..
Ve gelelim zirveye. Büyüdüğüm aşka..
Üstündeki ölü toprağını bu yazıyla temizleyelim bir miktar. Henüz daha diğerleri gibi mazinin derinliklerinde değil ama, gömdük çok şükür. Bir duasını okumak kaldı. Gülerek yazdığıma göre bu satırları, onu da yapmanın zamanı gelmiş demektir. En gerçek tılsım, doğal olarak bunda. Nilüfer. Tartışmasız anlamı en derin olan. Ördek ve çınar ağacı ile kıyaslayınca.. Bir kelimede binlerce başka anlam ama ne zaman görsem ya da duysam başka bir insanın anladığıyla benim hissettiğim arasında uçurum var. Yoğun kavgaların arasında bir yerde, keşke sinirimizi yatıştıracak bir şey olsa demiştik zamanında. İncitmeden, kırmadan önce bizi sakinleştirebilecek, söylemek istediklerimizi söyleyemesek bile hepsini anlatabilecek bir şey. O zaman Bursa’dayız. Bir an, nilüfer geldi aklımıza. Karar verdik. Ne kadar kızarsak kızalım, ne kadar sinirlenirsek sinirlenelim, gurur ne kadar aşılması zor olursa olsun ikimizden biri bu kelimeyi söylerse aslında şunları söylemek istediğini bilecektik ; ‘Özür dilerim. Belki incitiyorum, kırıyorum ama aslında seni çok seviyorum. Gururum galip geldiğinden bunları söyleyemiyorum ama bil istiyorum. Sana bitmek bilmeyen kavgalardan, yaptığımız hatalardan daha fazla aşığım ve bunu asla yitirmek istemiyorum’
Bu, en zor kavgaların içinden bizi alıp çıkarsın, kurtarsın diye kendi aramızda yaptığımız bir anlaşmaydı sadece. Kurtardı da, bir çok zorluktan sağ çıkmamızı sağladı. Müslüm Gürses’in Nilüfer şarkısına başka bir anlam kazandırdı. Seni seviyorum diyemediğimiz her anı, basit bir kelime kurtardı. Ama ne yazık ki bu hayatta bir nilüferin bile kurtaramayacağı şeyler var.
Her aşkın tılsımı kendine özel. Hep hayatın bir köşesinde, bakmışsınız hiç beklemediğiniz bir an, sahibine dair yiten her şeye rağmen karşınızda. Bir an bütün yaşananlara rağmen bir gülümseme bırakacak kadar güçlü ve büyülü. Tılsımların olayı bu değil mi zaten?
Ördek, Çınar Ağacı ya da Nilüfer.. Hiç farketmez.
Bir anlık gülümseme bırakır, sonra çeker gider.
Bu böyle ömrünüzün sonuna kadar sürer.
