Mustafa’ya Farkettim ki, istemsizce dua ederken konuşuyorum seninle. Üzüldüğümde ‘Mustafa görüyor musun?’ diyorum, aklımdan geçen ufacık bir şeyde kaldırıp kafamı yukarı bakıyorum. Sanki orada bir yerde konuşabilirmişiz gibi seninle. Sanki eğer istersem yine kahkalarla gülebilirmişiz gibi geliyor. Bazen çok eğleniyorum, utanç kaplıyor içimi. İnsanız işte, acıya bile alışıyor yüreğimiz dimi? Bugün ilk kez seni yazmak istedim. Unutuyor muyum diye korktum çünkü. Kızıyorum kendime, bir şeylerin hep eksik olması gerekiyordu diyorum. Neden aklımdan çıkıp gidiyor, vefasız mıyım ben, nasıl hayatıma devam edebiliyorum diye sorguluyorum. Bunlar senin gidişinden ziyade benim bir insanı yitirişimi kabullenememem aslında. Nasıl tepki verilir bilmeyişimden. O kadar özel bir yerin varmış ki bende, inan çok üzgünüm. Sana, seni ne kadar çok sevdiğimi yeterince söyleyemediğim için. Sana aslında ne kadar değer verdiğimin kendim bile farkına varamadığım için, çok üzgünüm Mustafa. Birlikte dans ettiğimizde, kahkaha atıp güldüğümüzde bunun değerinin farkında olmadığım için, seninle geçen zamanın lütuf olduğunu anlayamayacak kadar aptal…
