Bundan bir hafta sonra yaşamının son bulacağını öğrenseydin, muhtemelen o 7 günü doyasıya yaşamak isterdin. Ölüm, sanki her zaman çok uzağımızdaymış gibi, sanki daha yaşayacak çok günümüz, biriktirecek çok anımız ve doya doya nefes alacak çok zamanımız varmış gibi değerini bilmeden sona doğru yürüyoruz. Evet, belki bir hafta sona öleceğini öğrensen, son kez yapmak istediğin, içinde ukte kaldığını hissettiğin her şeyi yaşar, akan zamanın değerini bilirdin. Bir farkı yok aslında, sonunda ölümün geleceği aşikar. Bu belki 5 yılda, belki de hiç beklemediğimiz bir anda yarın kapımızda. Sonu belli olan bir hikayemiz var. Hepimiz için ortak bir bitiş noktası var ve biz doğumdan ölüme giden o yolda, akan zamanın değerini bilmemekte fazlasıyla ısrarcıyız. Geçen onca günü, akan onca zamanı düşündüğünde ‘Ben, bana verilen bu mucize hayatı doyasıya yaşadım, her anın değerini bildim’ diyebilir misin? Ben kendime bu soruyu sorduğumda kaybettiğim çok fazla zaman olduğunu düşünüyorum. Anı yaşamak elbette ki güzel ama…
